Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό (δε)κατα, τεύχος 35, φθινόπωρο 2013
Σήμερα ξύπνησα με διάθεση για βουτιές στο παρελθόν και πέρασα το πρωινό κάνοντας ανασκαφές στο παλιό βλογ
Βγήκε στο μπαλκόνι, στη γωνία που ήξερε ότι κρατούσε λίγη δροσιά το μεσημέρι. Άραξε και τεντώθηκε.
Πάντα τη θυμόταν με εκείνη τη λευκή γούνα. Ερμίνα την έλεγε η μητέρα του όταν συναντιόταν με τη γειτόνισσα. “Τι ωραία που είναι η ερμίνα σου, βρε Κική” της έλεγε.
«Όταν χύθηκε το αίμα της στην αυλίτσα κάτω από την κληματαριά που τη σκιάζει ένα παράθυρο και δέκα γειτονικά σπίτια, ήταν όλοι τους ένα γύρω και τη βλέπανε να αγκομαχά και να πεθαίνει εκεί
Ψαχουλεύοντας παλιά αρχεία στον υπολογιστή μου τις προάλλες, ανακάλυψα το κάτωθι διαμάντι.